admin

Moederdag zonder mijn eigen moeder

Iedere dochter heeft een verhaal over haar moeder. Hopelijk is het een gelukkig verhaal, omdat je een liefdevolle band met haar hebt. Maar soms is het verhaal moeilijk, omdat je relatie niet is wat je ervan hoopt. En heel soms is het vooral verdrietig, omdat je je moeder veel te vroeg moet missen. Mijn moeder overleed zes jaar geleden. Dit is mijn verhaal.

Mijn moeder gooide de deur open, mijn tweejarige zoontje op haar heup. “En, en, en?” We hadden snel roze gebakjes gehaald bij de bakker en ik opende de doos. “Het is een meisje. En de echo zag er goed uit.” Ik kreeg een dikke knuffel van mijn moeder en kon nog net voorkomen dat de doos gebakjes geplet werd in onze omhelzing. Drie weken later kregen we te horen dat mijn moeder de geboorte van haar kleindochter waarschijnlijk niet zou meemaken. Alvleesklierkanker. Niks meer aan te doen.

Circle of Life

Het werden moeilijke maanden. Terwijl mijn buik steeds groter groeide, leek mijn moeder in zichzelf te krimpen. De ‘circle of life’ werd bizar werkelijk. Mijn moeder bereidde zich voor op haar sterven, ik bereidde me voor op de komst van mijn dochter. Uiteindelijk overleed mijn moeder tien dagen voordat Suus geboren werd. Ze heeft haar kleindochter nooit ontmoet, maar ik heb haar nog wel verteld dat de baby ‘Suus’ zou heten. “O, leuk!” zei mijn moeder, en ze leefde een beetje op. “Dat past goed bij Teun!” Ze herhaalde haar naam een paar keer. Ze pestte zelfs mijn vader en broer ermee, dat zij de naam al wel wist. De volgende dag stierf ze.

Moederdag zonder moeder

Zondag is het Moederdag. De dag van de glunderende gezichtjes die ontbijt op bed komen brengen. Zelfgemaakte knutsels. “Kijk mama! Ik heb de tekening paars geverfd, want dat is toch jouw lievelingskleur?” Liedjes die op school zijn geleerd. Dikke kussen en knuffels. Ik geniet er altijd van. Mijn eigen moeder mis ik vooral in de aanloop naar Moederdag. Met alle confronterende radiocommercials en de reclamefolders vol cadeautjes die ik nooit meer voor haar zal kopen.

“Reclamefolders vol cadeautjes die ik nooit meer voor haar zal kopen”

Herinneringen houden haar levend

Het enige wat ik nog kan doen, is haar herinnering levend houden. Vooral dankbaar zijn dat ze mijn moeder was. Blij zijn om de tijd die ze met mijn oudste heeft gehad. Dat ze wist dat er een kleindochter op komst was. In onze gang heb ik een fotogalerij gemaakt. Daar hangen

ook foto’s van mijn moeder tussen. Teun en Suus staan soms gezellig samen op de trap, te kletsen over de foto’s. “Dit is opa. En dit is ome Guido. En dit is oma. Die is dood.”

Mama is verdrietig

Op sommige dagen schiet ik vol als ze dat zeggen. En dat is prima. Ze mogen mijn verdriet zien. Dat hoort nu bij mijn leven, en ook bij hun leven. Ik vind het mooi, hoe ze in hun kinderlijke eenvoud accepteren dat oma dood is. Hoe natuurlijk ze daarmee omgaan, in tegenstelling tot volwassenen. Onbezorgd rennen ze over de begraafplaats en verzamelen ze eikeltjes voor op haar graf. En stellen ze mij vragen over mijn moeder, zonder bang te zijn voor mijn reactie.

“Vertel eens over oma”

Ik vertel mijn kinderen zoveel mogelijk over hun oma. Dat mijn moeder van vlinders hield, en van bloemen. Dat ik van haar heb geleerd om een kroket uit te hollen en te vullen met appelmoes. Dat oma ook dol was op patatjes, net als zij. Mijn verhalen over mijn moeder groeien met hen mee. Zo vroeg Teun laatst wat ‘kanker’ is. Had hij op school gehoord. Tot nu toe vertelde ik hem, dat oma zo ziek was dat de dokters haar niet meer beter konden maken. Nu vulde ik dat aan door uit te leggen dat oma kanker had. En dat je daar soms van kunt genezen. Maar soms, helaas, niet.

“Mama, wat is kanker?”

Moeder-dochterrelatie

Natuurlijk vertel ik mijn kinderen nog niet alles. Bijvoorbeeld dat mijn moeder en ik niet altijd een even goede band hadden. Misschien is iedere moeder-dochterrelatie ingewikkeld. Mijn moeder was de belangrijkste persoon in mijn leven. Maar ook degene die me het meest op mijn zenuwen werkte. Op wie ik steeds meer ga lijken naarmate ik ouder word – wat ik eigenlijk helemaal niet zo leuk vind. Mijn moeder, die ik keihard nodig had, maar die zich ook weer niet teveel met mijn leven mocht bemoeien.

Mijn moeder is er niet meer

Maar mijn moeder was vooral dat: mijn moeder. Die mij heeft leren lopen, troostte als ik gevallen was, vol trots aanmoedigde bij mijn turnwedstrijden, midden in de nacht van feestjes kwam halen, mij juichend opwachtte toen ik mijn rijbewijs had gehaald, met de trein kwam opzoeken in mijn anti-kraak-woning in Amsterdam, geld overmaakte zodat ik naar de Galapagoseilanden kon, over mij pochte tegen haar collega’s, met me ging shoppen voor mijn trouwfeestje, en de liefste oma voor mijn kinderen.

Ze is er niet meer. En ik mis haar. Elke dag.

Stralend kaarsje

Dit is mijn verhaal. En zo heeft iedere dochter haar verhaal. En iedere moeder ook. Mijn moeder was enorm betrokken bij anderen. Ze stak altijd een kaarsje aan voor mensen die het nodig hadden. Dus op deze Moederdag steek ik een kaarsje aan voor alle moeders die een stralend lichtje kunnen gebruiken. Voor de moeders die hun eigen moeder moeten missen. Voor de moeders die hun kind moeten missen. Voor de moeders die geen moeder mochten worden.

Voor mijn eigen moeder.

Haar naam was Mia.

Over goeie voornemens & zelfacceptatie

1 januari. De dag van de goede voornemens. Als je uitgebrakt bent van je kater, de laatste oliebol hebt opgevreten (weggooien is zonde & hé! Minder voedselverspilling is ook een Goed Voornemen. Dus.) dan is het tijd om serieus aan de slag te gaan met Het Jaar Dat Alles Anders Wordt. En dan heb ik het niet over die coronacrisis maar over de coronakilo’s. Want daar draaien vaak de meeste goede voornemens om: je gezondheid en je goddelijke body. Of vooral de goddelijke body die tevoorschijn getoverd moet gaan worden vanonder het zwembandje dat zich al jaren gezellig nestelt rond je middel. Want dan pas ben je happy met jezelf en de wereld en komt alles eindelijk goed. Am I right? Right.

Gratis pro-tip (of life hack, dat klinkt wat hipper): noem het geen ‘Goed voornemen’, maar een ‘Doel’. Want een voornemen klinkt een beetje “jaaaaa, zou heus leuk zijn als het lukt. Ooit”. Maar een Doel moet Behaald worden. Daarvoor bedenk je Acties. Maak je Lijstjes. Reserveer je Tijd. Meer kans op succes, trust me. Maar dit terzijde.

Terug naar die goddelijke body.

Als je voorzichtig het spirituele pad op gaat of bezig bent met zelfontwikkeling en meer in je (braakneiging) kracht (teiltje please) wilt gaan staan, is het eerste wat je leert: accepteer jezelf. Want jij bent goed zoals je bent. Jij bent uniek. There is only one you. #selflove #tegeltje

Geldt dus ook voor die vetblob om je middel, hè. Of in mijn geval: voor mijn scheve bek.

(’t Is echt een scheve bek, mijn ortho heeft het zelf gezegd. Nou ja, hij noemde het “niet goed op elkaar passende kaken”, maar dat komt op hetzelfde neer. Laten we zeggen dat ik nooit gevraagd ga worden voor een Prodent reclame.)

Feit is dus: accepteer ik die scheve bek (want There is only one you) of hou ik me aan mijn goede voornemen doel om die tanden recht te laten trekken in 2022?

Waar ligt de grens? Wanneer accepteer je jezelf, just as you are, en wanneer is het ok om jezelf een beetje te fixen?

Het antwoord op die vraag vind je in ieder geval niet in het kringetje mensen om je heen.

Ik appte mijn oud-collega, die toch echt zes jaar lang tegenover mij heeft gezeten met een prachtig uitzicht op mijn steeds schever staande tanden, dat ik een beugel wilde. “Oh?”, zei ze. “Echt? Is me nooit opgevallen dat jij een beugel nodig hebt hoor.”

Dezelfde reactie kreeg ik van mijn man, mijn beste vriendinnen, mijn vader, de buurvrouw en de caissière.

Het voelt een beetje als het Doutzen Kroes-effect: ook zij zal ongetwijfeld iets aan haar lijf hebben wat ze minder mooi vindt. Een eendags-pukkel, of een verkeerd geëpileerde wenkbrauw, weet ik veel. Wat niemand begrijpt (want hallo goddelijke body) maar wat wel haar waarheid is. Net als het balen van mijn knaagkop* mijn waarheid is.

_{*Ja lieve mensen, ik weet dat je vooral aardig moet zijn voor jezelf en in positieve woorden over jezelf praten. Maar ik neem het leven graag met een eetlepel sarcasme en een snufje humor.}

Het is soms verdomd moeilijk om jezelf te accepteren. Zeker als er altijd éééén dingetje is waaraan je je ontzettend ergert.

Een lieve vriendin van een vriendin postte op Facebook een prachtige foto van zichzelf met los haar. Iets wat wij vrijwel nooit gezien hadden: haar wilde krullen zitten normaalgesproken platgeplamuurd weggestoken in een knot. Ze schreef erbij dat ze haar almost-Afro eindelijk had geaccepteerd en voortaan trots zou showen.

De ene na de andere reactie verscheen op haar tijdlijn. Strekking? “Ik wou dat ik jouw krullen had” / “Je hebt zulk mooi haar” / “Dat je daar niet blij mee bent joh” / “Sommige mensen betalen heel veel geld voor jouw krullen hoor”…

…They missed the point.

Het gaat er niet om of die lieve vriendin nou objectief gezien wel of geen mooie krullen heeft. Het gaat erom dat ZIJ moeite had met haar woeste haardos en eindelijk, na 30+ jaar, dacht: fok it. Dit ben ik, krullen en al, en die ga ik niet meer verstoppen.

En hallo! Applaus! Want Hoe. F*cking. Moeilijk. is het wel niet om jezelf te accepteren. Just as you are.

Het liefste zou ik dat ook kunnen, ‘gewoon’ die scheve bek accepteren in plaats van de boel dit jaar in de slotjesbeugel te plempen. (Scheelt me ook nog eens 3.000 euro. Joe!). Breeduit lachen en niet nadenken over de meest flatteuze hoek als ik een selfie maak.

Maar dat lukt me niet. Want ik vind het gewoon echt lillijk. En ik baal ervan. En het maakt me verdrietig.

En dat brengt me terug naar mijn oorspronkelijke vraag: Wanneer accepteer je jezelf en wanneer is het ok om jezelf een beetje te fixen?

*Zweefteef-alert*

Om die vraag te beantwoorden, moet je eigenlijk eerst jezelf de allermoeilijkste vraag stellen. De vraag die erom vraagt dat je naar jezelf kijkt. Echt kijkt. Van buiten, maar vooral vanbinnen. En dan moet je bloedje eerlijk zijn. Ook als het antwoord je niet bevalt.

Komt ‘ie:

Waarom wil je iets aan jezelf opleuken? (en dan bedoel ik dus niet een parfummetje of nieuwe jeans hè). Waarom? Why? Doe je dat omdat je het echt zelf wilt, echt ECHT ECHT zelf ZELF wilt? Omdat je jezelf helemaal lief & te gek vindt, en het jezelf gunt dat je lekker fit bent zonder vetblob? Of mooie rechte tanden hebt?

…Of laat je je stiekem toch leiden door die ene fitgirl op Instagram die je haat (HAAT!) maar van wie je dwangmatig elke dag de stories bekijkt? (en in mijn geval: door al die prachtige mensen met prachtige tanden die prachtig glimlachen en bij wie altijd de zon schijnt)

Want wat er vaak stiekem verborgen zit achter de wens om iets aan jezelf te verbeteren, is het idee dat je dan leuker, liever, mooier, beter, aantrekkelijker bent. Voor anderen.

Dat je dan heus die geweldige baan krijgt of eindelijk je soulmate vindt (die natuurlijk een onwijs lekker ding is, ik bedoel, duh.). Maar we vergeten dat we vooral onszelf leuk, lief, mooi en aantrekkelijk moeten vinden. Da’s de basis.

Als je jezelf continu vergelijkt met anderen en je altijd minder voelt, dan ga je dat niet oplossen met een lager vetpercentage of het verdoezelen van je grijze haren. Tuurlijk voel je je met blonde

highlights even On Top of the World. Om daarna compleet te fixeren op die ene hele rare teen. Die toch wel heul heul lelijk is. En kan daar niet iets aan gedaan worden?

Mijn punt is: er is geen quick fix. Wel voor die scheve bek, maar niet voor het gebrek aan #selflove. En #selflove gaat verder dan een avondje in bad met je favo bruisbal en een goed boek.

Zelfliefde betekent écht naar jezelf kijken en The Good met The Bad en The Ugly nemen. Accepteren. Just as you are.

En dat is waar je – kots – mee aan de slag gaat als je in je kracht wilt staan. Start with why. En start met het accepteren van jezelf. Inclusief die scheve bek of het zwembandje om je middel. Want ook dat is wie jij bent. Nu. En hoe waanzinnig dat die scheve bek van mij maar mooi wel mijn eten kauwt en zoent en zingt en praat? En dat jouw lijf beweegt en leeft en ademt en danst en knuffelt? Ook al heeft het teveel sproeten naar jouw zin? (of zoiets, hè)

Als je jezelf ok vindt, of er neutraal in staat (trust me, dat is al dikke winst!), maar dat éééééééne dingetje blijft je storen. En daar wil je nu in 2022 toch echt wat aan doen #goedvoornemen: go for it!

Als je niet blij wordt van die fronsrimpel in je voorhoofd, omdat je eigenlijk een blij ei bent en door die Grand Canyon groef constant resting bitch face hebt, bring on the botox en maak jezelf blij.

Want als ik die scheve glimlach lelijk vind, en jij die fronsrimpel in je voorhoofd, of het spekkie aan je dijen, is ‘hou van jezelf’ dan niet ook ‘gun het jezelf’? Ongeacht wat iedereen daarvan vindt?

Abso-f*cking-lutely

Alleen JIJ weet waarom je iets aan jezelf niet kunt accepteren. En wilt veranderen. En alleen jij hoeft daar iets van te vinden.

Maar zorg dat je wel weet wat erachter zit. Wat er ECHT achter zit.

Denk & voel goed waarom je zo verdrietig wordt van dat ene dingetje. Start with why.

Want stap 1 is om je er bewust van te zijn, stap 2 om jezelf te accepteren, en stap 3 #selflove. En vanuit die zelfliefde kun je de juiste keuzes maken. Die bij jou passen. En waar je echt & blijvend gelukkig van wordt. Of dat nou met of zonder zwembandje of scheve bek is.

En weet dat wij van jou houden, just as you are.

Happy 2022!

… likmevestje. Dat zeiden ze toch, in die ene reclame van lang, lang geleden? Ik moest er altijd hard om lachen. Maar weet je, ik hou van rijmelarijtjes. Hoe simpeler hoe beter. Soms zit in de kleinste woorden de mooiste waarheid.

Dus dit is mijn rijmelarijtje. Schreef ik voor mijn dochter. Bepaald geen Shakespeare, maar als ze oud genoeg is om het te lezen, hoop ik dat ze de liefde in de simpele zinnetjes voelt.

Mijn lief ‘kijk mama de maan!’-kind
Dat in elke dag het mooiste vindt
Juicht voor roze wolken en de ondergaande zon
Mij laat glimlachen als ik dacht dat ik niet meer kon
Dank, dat ik mag kijken met jouw ogen
Naar onze vlinderwereld vol regenbogen